Kayıp bir çocukluk: Savaş nedeniyle kapatılan Ukrayna okulunun içinde çocukların çatışmayı anlatan çizimleri duvarlarda sıralanıyor | Dünya Haberleri

İşgalci Rus birlikleri – silahlar yukarıda, yüzler korkmuş – Ukraynalı bir askerin tüfeğini kaldırmış izlediği sırada, ön cephedeki Kherson kentinde bir nehirde boğuldu.

Bir çocuğun çizdiği resim, aralarında jetlerin, tankların ve cesetlerin de bulunduğu bir dizi resim arasında yer alıyor. Ukrayna’nın neredeyse iki yıl süren geniş çaplı savaşın ardından çocukluğunu kaybetti.

Bunlar, bir hayır kurumunun Kherson’da ebeveynleri henüz kaçmamış sayıları giderek azalan çocuklara destek sunduğu bir okulun – normal derslere kapalı – duvarına asılıyor.

Çizimlere bakan altı yaşındaki bir çocuk, en sevdiği şeyin büyük bir Ukrayna tankı olduğunu söylüyor.

Ukrayna savaşının son durumu: Uçak ‘terör eylemi nedeniyle düşürüldü’

Onu konuşma terapisi için okula getiren büyükannesinin elini tutan Ivan Rozsoha, “Tankları severim” diyor.

Kabarık bir kışlık palto ve yünlü bir şapka giymiş küçük çocuk, bunun korkutucu olduğunu söylüyor. Rusça Birlikler şehrine topçu, insansız hava aracı ve füze saldırıları düzenliyor; bu her gün gerçekleşen bir olay.

Ivan elleriyle işaret ederek, “Roketler düştüğünde başımı oyuncaklarımın altına saklamaya çalışıyorum” diyor.

Büyüyünce asker olmak istiyor ve Rusya’nın kötü olduğunu düşünüyor ve “Ukrayna’yı yok ediyorlar, ben de onları nasıl yok edeceğimi biliyorum” diyor.

Büyükannesi 67 yaşındaki Zina Rozsoha, bir çocuktan bu kadar ağır düşünceler duymaktan rahatsız görünüyor. Nasıl hissettiği sorulduğunda sadece “Gözyaşları” diyor.

Konuşma terapisi, yaşları dört ile yedi arasında değişen bir düzineden fazla çocuğun masalarda oturduğu, ellerinde boya kalemleri ve renkli kalemlerle dolu bir sınıfta gerçekleştirilir.

Terapist Anastasia Andryushchenko, üzgün ve mutlu yüzler çizerek kendilerini sanat yoluyla ifade etmelerini ve ardından neden bu ifadeleri seçtiklerini açıklamalarını teşvik ediyor.

Kherson’da giderek artan sayıda çocuğun konuşma sorunu yaşadığını söylüyor. Bazıları artık hiç konuşmuyor, kavgadan dehşete düşüyor ve sosyalleşme şansı çok az.

Terapist, “Savaş onları ruh sağlığı açısından derinden etkiledi” diyor.

Şöyle ekliyor: “Son derste çocuklarla birlikte Noel ağaçları çiziyorduk.

“Herkes hayal gücüyle bir Noel ağacı çizmek zorunda kaldı. Pek çok çocuk patlayıcılarla, el bombalarıyla bir Noel ağacı çizdi. Hatta askerlerin koruduğu nükleer bir Noel ağacı bile vardı.”

Masumiyetini kaybetmek

Rusya’nın 24 Şubat 2022’de geniş çaplı işgalini başlatmasından bu yana Ukraynalı çocukların katlandığı onca şey göz önüne alındığında, masumiyet kaybı pek de şaşırtıcı değil.

Rus birlikleri savaşın ilk günlerinden itibaren Ukrayna’nın güneyindeki Kherson’u işgal etti. Ukrayna güçleri sekiz aydan biraz daha uzun bir süre sonra onları geri püskürtmeyi başardı.

Ancak Rusya’nın elindeki topraklara doğru ilerleme çabaları sekteye uğradı ve cephe hattı şehrin güney sınırını oluşturan Dnipro nehrinin doğu yakasında kaldı.

Hava saldırısı sirenleri ve topçu silahları, hâlâ Kherson’da yaşayan, ebeveynleri ayrılmak istemeyen veya gidemeyen birkaç bin çocuğun müziğidir.

Okullar ve kreşler kapalı, bu nedenle tüm dersler evde, elektrik ve internet bağlantısı olduğu sürece çevrimiçi olarak yapılıyor.

Mütevazı bir yerleşim caddesindeki küçük, tek katlı bir evde, altı yaşındaki Yeva Lykhenko yatak odasında oyuncak bebek eviyle tek başına oynuyor – dışarıda oynamak çok tehlikeli.

Utangaç bir gülümsemeye sahip sarı saçlı kız, çevrimiçi öğrenmeyi sevmiyor ve nadiren diğer çocuklarla kaynaşma şansına sahip oluyor.

37 yaşındaki annesi Emma Lykhenko, “Onun bir çocukluğu yok. Onu alıp götürdüler” diyor.

Sky News’den daha fazlasını okuyun:
Rusya’nın hava saldırılarında en az 18 kişi öldü
Ukrayna, iki yüksek değerli Rus uçağının ‘düşürüldüğünü’ iddia etti

Geceleri Yeva sıklıkla patlamalar nedeniyle uyanık tutuluyor.

Anne, “Çok gürültülü olduğunda her zaman yanına gelip ‘Korkma, annen yanında’ derim” diyor.

“Endişeli ya da gergin olduğumu belli etmemeye çalışıyorum ama içimden sadece dua ediyorum.”

Anne, kısmen maliyet nedeniyle ama aynı zamanda diğer şehirlerin tamamen güvenli olacağının garantisi olmadığı için taşınmak istemediğini söylüyor.

“Kendime her zaman şunu söylüyorum: biraz daha uzun süre sonra zafer gelecektir” diye ekliyor.

Kherson’un en tehlikeli kısmına nadir erişim

Sky News’e, Dnipro nehrinin iki kıyısı arasında yer alan bir adaya nadir erişim izni verildi.

Bu, Ukrayna ve Rus birlikleri arasında fiilen bir ayrım çizgisi oluşturuyor, ancak daha ilerideki bazı Ukrayna güçleri şiddetli çatışmaların ortasında doğu yakasına geçmeyi başardı.

Ada, Kherson’un en tehlikeli kısmıdır. Ancak küçük çocuklu birkaç aile de hâlâ burada yaşıyor.

Adanın yerleşim bölgelerinden birinde, paslı tırmanma çerçeveleri ve salıncaklardan oluşan boş bir oyun alanını çerçeveleyen kasvetli görünümlü, beton apartman bloklarına yaklaşıyoruz.

Binalardan birinin dokuzuncu katında genç bir çift, iki küçük kızları Varvara ve henüz 18 aylık olan Arina ile birlikte yaşıyor.

Daireleri küçük, elektrik kesildiğinde aileyi sıcak tutacak battaniyeler ve minderlerle dolu. Yerel bir enerji tesisine yapılan saldırının ardından üç haftalık bir kesintinin ardından onlarla buluştuğumuzda elektrik yeniden açıldı.

Dışarıdaki sıcaklık donuyor.

20’li yaşlarının başında görünen anne Anastasia Tatarinova, hayatın zor olduğunu ve Rus güçlerinden gelen tehdidin arttığını söylüyor.

Kanepede oturup kucağındaki en küçük çocuğunu kucaklarken, “Çok büyük patlamalar oluyor” diyor.

“Dün tepemizde uçan bir drone vardı. Bu gerçekten endişe verici. Her zaman stres altındayız.”

Büyük çaplı istila başladığında Arina’ya hamileydi. Saçlarını başının üstünde mini bir at kuyruğu şeklinde toplayan küçük kız, savaştan başka bir şey bilmiyordu.

Bayan Tatarinova, “Karnımdan bomba sesi geldiğini duydu, bu yüzden hiçbir zaman normal bir hayat görmedi” diyor.

“Oyun alanında oynamaktan korkuyoruz bu yüzden evde kalıyoruz. Dışarısı çok tehlikeli çünkü sürekli bombardıman oluyor.”

Durum kötüleşirse ailenin ayrılıp ayrılmayacağı yönündeki soruya ise şöyle yanıt verdi: “Eğer böyle devam ederse tabii ki neden burada kalacağız? O zaman başka seçeneğimiz kalmayacak.”

Podcast’lerinizi aldığınız her yerde Ukrayna Savaş Günlükleri’ne abone olmak için tıklayın

Futbol teslim olamayacak kadar önemli

Tehlikeye rağmen Kherson’un merkezine doğru giden bazı çocuklar hâlâ tek tutkuya tutunuyor: futbol.

Çocuklar, konut blokları ve ıssız pazar tezgahları arasında sıkışmış, kavisli çatılı metal bir askıda, iyi kullanılan bir spor salonundaki hedefe nişan alıyor.

Çocuklar futbol toplarını tekmeleyerek etrafta koştururken bir antrenör düdük çalıyor.

Soyunma odasında oturan 12 yaşındaki Rostislav Semenyuk, hayalinin “ikinci Lionel Messi olmak” olduğunu söylüyor.

Büyüyünce siyasetçi de olmak istiyor.

Çocuk, savaştan önce hayatın nasıl olduğunu zar zor hatırladığını söylüyor.

Aklına kaçırdığı bir şey gelip gelmediği sorulduğunda şöyle diyor: “Daha çok maç, futbol maçları. Artık daha az maç var.”

Futbol antrenörü, kız ve erkek çocuklarının (kızların ertesi gün antrenmana çıkacakları) Kherson bölgesinde maç oynayamayacaklarını, çünkü bölgenin çok riskli olduğunu söyledi.

Bunun yerine, diğer takımlarla mücadele etmek için ön saflardan daha uzak bölgelere gidiyorlar.

Vyachslav Rol, eğitim fırsatının “çok önemli” olduğunu söylüyor.

Koç, “Çocuklar savaştan acı çekiyor, bu yüzden dikkatlerini dağıtmaları gerekiyor” diyor.

“Birbirleriyle iletişim kurmaları için tek fırsat bizim eğitimimiz.”

Bordo forma giyen ikinci çocuk ise futbolun onun hayatı olduğunu söylüyor.

12 yaşındaki Kyrylo Tsyvilskiy, sohbete kısa bir ara vererek “Antrenman yapmayı seviyorum” diyor.

“Hayalim, arkadaşlarımın geri dönmesini, savaşın bitmesini ve Rusların asla var olmamasını istiyorum.”